Ik hebbie d’r doorheen gesleept...
‘An offer you can’t refuse’. Dat gaat helemaal op als je wordt uitgenodigd om te dubbelen door niemand minder dan Bob!! Wat hem daartoe precies bewoog, zal altijd een raadsel blijven, maar ik verdenk hem ervan dat hij weleens zou willen weten met wie hij allemaal in staat is om successen te boeken. En ja, om die uitdaging vorm te geven, moet hij gedacht hebben ‘weetje wat, ik ga gewoon die Van den Broek vragen, mocht het dan niet lukken heb ik altijd een goed excuus en kunnen ze hooguit zeggen “ja je hebt 'm zelf uitgenodigd”.’ Dus wij hebben ons opgegeven voor de TCH-dubbelclubkampioenschappen 2012.
In eerste instantie hoopte ik mij nog met een smsje aan Robbert van O. er vanaf te kunnen maken ivm grootschalige ICT-problemen bij mij thuis. Maar uiteindelijk heeft mijn inschrijving via de officiële kanalen alsnog haar weg naar de wedstijdleiding gevonden, er was derhalve geen weg meer terug.
Langzaam, in aanloop naar het toernooi, sijpelde er steeds meer nieuws rondom de dubbelspelclubkampioenschappen door. Zo zou er gespeeld gaan worden in één poultje van 4 koppels. En, Johan v/d Nol, Di Stéphano Schoemakers, Peter Roozenburg en Rick Stekelenburg doen allen niet mee. Maar ja, wie heeft het daar na 10 jaar nog over?! Dan zijn slechts de namen van de kampioenen in de (‘analen’ vind ik zo’n raar woord) archieven zichtbaar. Maar goed, om nou niet meteen over een devaluatie van het toernooi te spreken, prijkten er toch fier namen als, een Remco van Ruijven, een Robbert van Oppenraaij – shit, nou moet ik ze natuurlijk allemaal noemen (alphabetisch)- een Jeffrey Ammerlaan, een Marco Gardien, een Ronald van de Lans en uhh oja.. de ultieme en altijd tot het uiterste gaande kemphaan Peter v/d Wilk natuurlijk!! Ga d’r maar aanstaan zeg. Zonder uitzondering allemaal potige knapen die van wanten weten!!
De eerste wedstrijd moesten we meteen al tegen Peter v/d Wilk en Ronald v/d Lans. ‘Lekkere loting, gelijk al tegen die meervoudig clubkampioen’ dacht ik nog. En een, voor het publiek natuurlijk, geweldig affiche. Helaas (de zgn Oranje-fans wisten toen nog niet beter) gooide het EK op die zaterdagmiddag 9 juni roet in het eten, maar anders... Met een biertje vooraf in onze kraag stapte we vol goede moed op de baan. Maar wat schetste een ieders verbazing, na een ace-je hier, een winnertje daar, een lobje zus en een volley-tje zo, hadden we binnen een vloek en een zucht al die hele partij in de tas. Wat heet!! Met nota bene 6-3/6-1. En als je dan achteraf een van onze tegenstanders hoort zeggen (klagen) dat het allemaal veel te hard ging dan denk je toch vol hoop ‘zou die het ook over mij hebben of alleen over Bob?’ Dat was hindernis no.1.
Nu dan het echte werk tegen de immer kreunende en vervaarlijk grommende Remco met zijn sluwe maatje Jeffrey. Wie had ooit durven denken dat het leie dakje zó lang was dat ook deze partij daar nog van af kon glijden? Het ging dus, zoals gezegd, weer van een leie dakje hoewel het leie dakje nu wel wat meer hobbeltjes en bobbeltjes begon te vertonen. Bob heeft z’n status van solide hard-hitter weer helemaal waar gemaakt. Oerdegelijk sloeg hij kraters in de bressen van het frivole netspel van Remco en Jeffrey. Het was maar goed dat Bob niet vooraf luidkeels aankondigde ‘en nou ga ’k m’n eigen spelletje spelen!!’. Met 6-2/6-4 hebben wij ze van katoen gegeven, ofschoon de averij iets groter was dan in de eerste ronde, konden we desalnietemin tevreden een biertje drinken na de wedstrijd. Ja en dan komt die titel wel ineens heel dichtbij.
Maar wacht even, niet te vroeg juichen. Eerst nog afrekenen met Robbert en die dekselse Marco. Marco kent het v/d Broeken-tennis in middels van haver tot gort en die Robbert die moet je als meervoudig invitatietoernooi- en dubbelspelclubkampioen ook niet uitvlakken. En dat allemaal terwijl ik stront- en strontziek geworden ben één dag na die tweede dubbel. 45 graden koorts, zware griep, knallende koppijn, hoestbuien, hepatits A, B en C, overgeven enzovoorts enzovoorts enzovoorts. En...dat was zondag nog helemaaaal niet over. Tsja, dan sta je voor een dilemma; geef ik op en laat ik een unieke kans lopen mijn naam eens een keer op een positieve manier in de administratie van TCH te laten opnemen of ga ik toch spelen en hopen op een wonder? Maar ja, er moest die dag al een wonder geschieden, weliswaar in Charkov en twee wonderen op één dag, zou dat niet te veel van het goede kunnen zijn? Dus na wat hoesten en proesten toch de baan op gegaan, hopende dat Bob me er doorheen zou slepen en het wondertje ons ten deel zou vallen, heb ik m’n beste beentje voor gezet. Maar wat bleek na pak’um beet 50 à 55 minuten, dat beste beentje was wel een héél best beentje en dat 'er doorheen slepen' dat betrof alleen na de wedstijd over de baan. Ik durf de stand uit piëteit bijna niet eens te vermelden. Nou vooruit maar dan; 6-1/6-1 (wel geflatteerd, dat wel).
Ben zelden zo ziek geweest nadat ik clubkampioen ben geworden!!
Bob bedankt dat je mij clubkampioen hebt gemaakt!!
